آدینه پرس : پایِ حرف‌ِ بعضی آدمها که می‌نشینی ، آنقدر ناامیدت می‌کنند که زندگی را تمام شده می‌بینی…
تمامِ حرف‌هایشان ختم می‌شود
به خودکشی و نابود کردنِ خود…
گویی فکر می‌کنند با نابود‌کردن‌ِ خودشان به‌هیچ، عالم و آدم برای‌ِ اینها و مظلومیتشان شب‌زنده‌داری می‌کنند و اشک می‌ریزند… غافل‌از اینکه چه ما باشیم و چه نباشیم زندگی و آدمها کار‌ِ خودشان را می‌کنند و روزها آنقدر سریع می‌گذرد که یاد‌ِ ما و چگونه مُردنمان از ذهن‌ها می‌رود…
رها شوید از آدم‌هایی که زندگیتان را پُر از سیاهی می‌کنند ،
دور شوید از حرف‌ها و رفتار‌های منفی ،
دور شوید از این جمله‌ها و فیلم‌‌هایی که تاریک‌اند و خودکشی را اتفاقی افتخارآمیز نشان می‌دهند…
فکر‌نکنید که خودکشی پایان‌ِ رنج است ، بلکه با خودکشی کردن ، رنج آغاز می‌شود…
مرگِ انسان تنها دستِ خدای‌ِ ما هست… زمانی آفریده می‌شویم و زمانی با دعوتِ خدا به منزلِ ابدی خود می‌رویم…
از آدم‌هایی که خودکشی را اتفاقی عظیم می‌دانند دور شوید و آنان را از این فکر دور کنید…
رها کنید متن‌هایی را که بویِ مرگ و خودکشی می‌دهند،،
رها کنید آهنگ‌هایی را که احساسِ خودکشی ، نابودی و غم را با لحنی دلسوز در ذهنتان ماندگار می‌کنند … رها کنید آدم‌هایی را که با هر اتفاق‌ِ غمگینانه‌ای ، تنها ، خودکشی را راهِ چاره می‌دانند…
آنها نمی‌دانند اعتماد کردن به خدا و تسلیم‌شدن به هر‌آنچه که خدا برای‌ِ ما می‌خواهد ، چقدر زندگی را پُر از آرامش می‌کند…
بیایید در این دنیایِ زود‌گذر ، زندگی را به کامِ خود و دیگران تلخ نکنیم …
بیایید کلمه خودکشی و هرچیزی که به این کلمه وصل است را از ذهنمان پاک کنیم…
تنها خدا‌هست که اگر بندگی‌‌اش را بکنیم ما را از هر درد و غمی رهایی می‌بخشد…
“فاطمه‌حیدرزاده”