آدینه پرس: در این شب، حسین بن علی از دشمن برای یک شب مهلت طلبید تا معبود را نیایشی تازه کند و بین یاران کم تعدادش غربال گری نماید و قرعه را بر نیک ترین ها زند. بدین سان، فرمود اگر در بین شما کسی هست که دینی از حق الناس به گردن دارد، بازگردد که دروازه شهادت را با حق الناس، غربتی دیرینه است.
به همین دلیل باید گفت، شب عاشورا غم انگیزترین نغمه ها و شورانگیزترین دلدادگی ها را شامل می شود. در غربال گری حسین بن علی، گروهی از گردونه قرعه عشق خارج می شوند و از دل شبانگه، روزنه ای برای خماری دنیای خویش می جویند و به جمع جاماندگان قافله عشق می پیوندند. آنان که می مانند، همان قرار گرفتگان در دایره عشق واقعی حسین اند که نه در حق الناس، دینی آویخته بر گردن دارند و نه از حق الله خویش شرمسارند. رخسار این دل شدگان در شب عاشورا، برافروختنی و دیدگان شان ملکوتی و روحانی شدنی است.
در همین شب است که فال عشق به نام افرادی هم چون حر بن یزید ریاحی نیز می افتد که در لشکر مقابل است، ولی به حسین و خدای حسین دلدادگی دارد.
حسین، واسطه ای است بر جدا کنندگی حق از باطل که ناشیان ناآشنا از او جدا می شوند و راه بلدان گم گشته به او می پیوندند. حسین، حلقه درخشان و جمیع کمالات انسانی است که آویختگان به شاخه های طوبای حسینی، نغمه های عشق می سازند و شور را به شعور متصل می کنند و موزه شمشیر و جنگ را به آموزه معرفت و کرامت انسانی تبدیل می نمایند.
اینک، بر شب دهم سال ۶۱ هجری، نگاهی می اندازم تا دریابم در کدامین سوی کربلا ایستاده ام! اگر در چنین شبی قرار می گرفتم، می توانستم حسین بن علی را یاری کنم یا شبانه راه خویش گرفته و دنبال دنیای خویش می بودم یا آن که در صف آراسته شده و سرخ فام یزیدی قرار می گرفتم؟ افسوس که هنوز بر درک احوال خویشتن عاجزم و حساب ساده کردار دیروزی ام را نمی دانم! هنوز درک درستی از حسین بن علی ندارم و هنوز غبار برگرفته بر افکار خویشتن را توان زدایش نمی یابم.
آیا زمان آن فرا نرسیده است که خود را در شب دهم عاشورا ارزیابی کنیم و به حساب خویش برسیم؟ پیامبر بزرگوار اسلام فرمود که به حساب خود برسید، پیش از آن که به حساب تان برسند. محاسبه سختی را در پیش رو داریم، چرا که حق الناس بر گردن آدمیان بسی سنگینی می کند.
گرد بی قانونی و قانون گریزی، غبار کذب و حسد و ریا، فغان تنبلی و بی عاری و رنج بی نظمی و بی تقوایی، بسی بر دل ها و وجودمان نشسته و به صورت دردی مشترک، رنج مان می دهد.
ناله ها و نوحه ها بر حسین می کشیم و غافل از آن هستیم، حسین بن علی رستگارترین انسان پیوسته به خدا است و ما، باید بر احوال خویشتن بسی ناله ها کنیم.
باید بپرسیم، کدامین رنج یتیمان ما را آزرده است؟ به کدامین آزرم و پشیمانی بزهکاران در لحظه های مجازات شان شاد نگشته ایم؟ با کدامین غرق شده در فقر و فلاکت همراهی نموده ایم؟ بر کدامین رقیب شکست خورده، زخم ها نزده و خنده ها نکرده ایم؟ با کدامین بدهکار و فقیر و نیازمند، همراهی نموده و حداقل دلی را نیازرده و رنجور ننموده ایم؟
خود را محاسبه کنیم و به این سوالات جواب دهیم که در دردهای اجتماعی، کدامین مشارکت را برای حل آن داشته ایم؟ از کدامین اموال عمومی به سود خویشتن بهره ها نبرده ایم؟ در ادای دین کدامین بدهکار، انواع جریمه ها و دیرکردها و بهره ها را منظور نساخته ایم؟ از کدام آب ها و چگونه رفع نیاز کرده و مازادش را راهی کجا نموده ایم؟ کدامین زیستگاه گیاهی و جانوری و پیرامونی را آلوده نکرده ایم؟ بر کدامین حق تقدم ها، تعرض ننموده ایم؟ کدامین قوانین را برنتابیده و چگونه خود را از نظارت دور ساخته ایم؟ کدامین دانش را آموخته و نشر داده ایم و اندوخته های خویش را چگونه صرف کرده ایم؟ کدامین نظم را بر بی نظمی های موجود حاکم ساخته ایم؟
نمی دانم، در این محاسبه چه نمره ای را بر خویشتن خویش و خویشتن اجتماعی مان خواهیم داد؟ ولی می دانم، نمره مان به قدری قوی نخواهد بود که در صف حسین بن علی برای روز عاشورا قرار گیریم.
بیایید، عاشورا را برای میثاقی نو با خود و سپس هم دیگر، جهت مهرورزی و محبت و بخشش، خوب شدن و توانمند گشتن، نظم و برنامه ریزی، برابر دانستن خود با دیگران، احترام به حقوق دیگران و عدم تعدی به آنان، افزایش دانش فردی و اجتماعی، تلاش و کوشش برای سازندگی و زیست کرامت مند قرار دهیم و از عاشورای حسینی، عزمی برای نو شدن نماییم.
بی تردید، خدای مهربان حسین، خدای زیبای ما نیز می باشد و بسی بزرگوار و بخشنده است و اگر شعور مند شویم، ما را در زمره حسینیان می پذیرد و بدین سان، نیازی برای فرار شبانه از نزد حسین نخواهیم داشت.
سلام بر حسین و یاران بی همانندش.
علیرضا محمدنژاد داریانی
۲۵ تیر ۱۴۰۳
