آدینه پرس ـ تبریز، شهر نغمه و نجوا، بار دیگر در پاییز ۱۴۰۴ شاهد گردهمایی هنرمندان و دوستداران موسیقی بود؛ جایی که هنرمندان خلاق، نوازندگان و خوانندگان پرتلاس از سراسر ایران، در اولین جشنواره سراسری موسیقی دستگاهی ایرانی «شهریار، مکتب تبریز» گرد آمدند تا نغمههای کهن و اشعار کرانسنگ شهریار ملک ادب را در دل این شهر تاریخی زنده کنند.
به گزارش آدینه پرس ، این جشنواره، بیش از آنکه در قالب رقابت شکل یافته باشد، بازخوانی هویت موسیقایی ایران و مکتب ارزشمند موسیقی تبریز بود؛ مکتبی که از دیرباز خانهی موسیقی اصیل ایرانی و بستری برای پیوند شعر و نغمه بوده است. حضور پررنگ جوانان، به ویژه بانوان هنرمند که بیش از نیمی از شرکتکنندگان را تشکیل میدادند، نشان داد که این سنت فرهنگی هنوز در دل نسل تازه جان دارد و عطش یادگیری و تجربهی موسیقی اصیل در جامعه زنده است.
مکتب تبریز نه تنها یک سبک موسیقی، که روحی است که موسیقی را با شعر و اندیشه ایرانی پیوند میدهد. از استادانی چون اقبال آذر و غلامحسین بیگجهخانی تا ابیات شهریار، این مکتب نشان میدهد که موسیقی ایرانی همواره آینهی روح فرهنگ و تفکر ایرانی بوده است. جشنواره شهریار تلاش کرد این میراث را نه فقط به نمایش بگذارد، بلکه به نسل تازه منتقل کند.
در کنار اجراهای چهار روزه جشنواره، نشست پژوهشی و نمایشگاه تخصصی نیز برگزار شد تا شرکتکنندگان با ریشهها و روشهای اصیل موسیقی دستگاهی تبریز آشنا شوند. داوران و پژوهشگران بر ضرورت مستندسازی ردیفها و حفظ شیوههای اصیل تأکید کردند، زیرا موسیقی تنها نوایی خوش آهنگ نیست، بلکه حافظه، هویت و گفتوگوی فرهنگی است.
شهرداری تبریز با حمایت و همت خود نشان داد که فرهنگ میتواند محور توسعه شهری باشد. این مهم در سخنان شهردار و دیگر مسئولان جشنواره نیز به چشم می خورد، زیرا چنین رویدادهایی نه فقط جشنواره ای هنری، که فرصتی برای بازتعریف شهر و احیای میراث فرهنگی و معنوی شهر در قالب مکتب متعالی هنری تبریز است. موسیقی اصیل، در کنار شعر شهریار و حضور مشتاقانه مردم، شهر را از کالبد صرف به موجودی زنده و پویا تبدیل میکند.
اجرای پایانی جشنواره، که با نواهای تار، کمانچه، نی و دف و دیگر سازهای موسیقی ایرانی همراه بود، لحظهای باشکوه خلق کرد. هنگامی که ابیات شهریار در میان نغمهها طنین انداخت، حضار، چه هنرمندان و چه تماشاگران، نوای تبریز را با عمق جان لمس کردند.
این جشنواره، پیام روشن فرهنگی داشت؛ موسیقی اصیل ایرانی و مکتب تبریز زنده و پویاست و میتواند پلی باشد میان نسلها، زبانها و فرهنگها. استمرار چنین رویدادهایی نه تنها پاسداشت گذشته، بلکه سرمایهگذاری بر آیندهی فرهنگی ایران است. نوای تبریز، این بار، صدای ایرانی زنده و پرامید بود؛ صدایی که از شعر شهریار تا سازهای اصیل، همه را در ضربان پرتپش خود جمع کرده است .
